Analiza cen ropy naftowej: wpływ podaży i popytu
Ropa jest klejnotem koronnym towarów, które są wykorzystywane w naszym życiu na wiele sposobów, od tworzyw sztucznych po asfalt i paliwo. Przemysł naftowy to potęga gospodarcza, a zmiany cen ropy są uważnie obserwowane przez inwestorów i handlowców. Zmiany cen ropy mogą wywołać wstrząsy w całej gospodarce światowej. Każdy ruch po stronie produkcji i konsumpcji ropy naftowej znajduje odzwierciedlenie w cenie. Olej nie jest diamentem ani kawiorem, luksusowymi przedmiotami o ograniczonej użyteczności, bez których większość z nas może żyć. Ropa naftowa jest obfita i bardzo poszukiwana, co sprawia, że jej cena jest w dużej mierze funkcją sił rynkowych. (Aby uzyskać więcej, zobacz: Co decyduje o cenach ropy? )
Istnieje wiele zmiennych, które wpływają na cenę ropy naftowej, ale przyjrzyjmy się, jak jedna z najbardziej podstawowych teorii ekonomicznych, podaż i popyt, wpływa na ten cenny towar. Prawo podaży i popytu głosi, że jeśli podaż wzrośnie, ceny spadną. Jeśli popyt wzrośnie, wzrosną ceny. Zatem kluczowe pytanie brzmi: co wpływa na podaż i popyt na ropę?
Prosta podaż i popyt
Strona konsumpcyjna składa się z setek milionów z nas, którzy indywidualnie mają ograniczoną możliwość wpływania na ceny, ale razem mają ich mnóstwo. Strona produkcyjna jest trochę trudniejsza. Który naród jest największym producentem ropy na świecie, dzień po dniu? Odpowiedź na rok 2019 jest trochę inna niż zwykle.
Zazwyczaj Stany Zjednoczone są największym producentem ropy w ciągu ostatnich kilku lat, wyprzedzając kraj, który większość uważa za największego producenta: Arabię Saudyjską. Stany Zjednoczone prześcignęły Arabię Saudyjską jako największego producenta ropy naftowej na świecie w 2013 roku. Przyczyną jest szczelinowanie łupkóww Teksasie i Północnej Dakocie. Jednak w 2019 roku wydobycie ropy w Arabii Saudyjskiej spadło w ciągu roku w porównaniu z normalnym poziomem z powodu ataków na jej pola naftowe, które zakłóciły produkcję.
W 2019 roku USA produkowały około 19,5 miliona baryłek ropy dziennie. Arabia Saudyjska produkowała około 11,8 miliona baryłek dziennie, a Rosja około 11,5 miliona baryłek dziennie.Żaden inny kraj nie produkuje nawet o połowę mniej ropy niż którykolwiek z trzech największych. Kanada jest bardzo odległym czwartym z 5,5 miliona baryłek dziennie.
Pojemność i rezerwy
Jeśli jesteś ciekawy, dlaczego wydaje się, że narody, które produkują najwięcej ropy naftowej i te, które są najczęściej utożsamiane z jej obfitością, niekoniecznie są takie same, nie wyobrażasz sobie tego. Istnieje ważna różnica między wydobyciem ropy naftowej a jej rezerwami. Zasoby ropy to ropa w ziemi, która nie została przekształcona w źródło zaopatrzenia.
Liderem w tej kategorii jest Wenezuela, z rezerwami szacowanymi na 300 miliardów baryłek. Jednak większość ich ropy znajduje się na morzu lub głęboko pod ziemią, co utrudnia dostęp. Jest to również gęsty olej, co utrudnia rafinację w produkty użyteczne, takie jak benzyna. Arabia Saudyjska ma drugie co do wielkości rezerwy, z 267 miliardami baryłek. To jest ropa za 62 lata, jeśli założymy, że produkcja nie wzrośnie lub szacunki dotyczące rezerw nie zmienią się od teraz do 2082 roku.
Jeśli chodzi o Stany Zjednoczone, ich sprawdzone rezerwy są mniej imponujące niż obecne. Stany Zjednoczone mają 36,5 miliarda baryłek w rezerwie w 2017 roku, daleko za Kanadą (170 miliardów), Iranem (158 miliardów), Irakiem (143 miliardy) i Kuwejtem (102 miliardy). Pozostałe kraje wyprzedzające USA to niektóre serdeczne (Zjednoczone Emiraty Arabskie, 98 miliardów), niektóre antagonistyczne (Rosja, 80 miliardów) i takie, których życzliwość jest niepewna (Libia, 48 miliardów)4.
Ważne jest, aby określić liczbę rezerw ropy, które są potwierdzonymi zasobami (90% + szansa, że ropa będzie można wydobyć), prawdopodobnymi zasobami (50% + szansa, że ropa będzie można wydobyć) i możliwymi rezerwy (wydobycie poniżej 50%). Ustalenie tych informacji pomaga określić, skąd będzie pochodzić przyszła podaż oraz zdolność przyszłej podaży do zaspokojenia popytu.
Od studni do oparów
A więc co oznacza baryłka ropy, a co dopiero 13 milionów? Osobom spoza branży trudno jest wizualizować liczby dotyczące produkcji, więc spróbujmy je zrozumieć. Większość ropy naftowej w Stanach Zjednoczonych jest wykorzystywana do produkcji ropy naftowej. Ropa naftowa służy do tankowania pojazdów, dostarczania energii elektrycznej, ogrzewania budynków, produkcji tworzyw sztucznych i wielu innych towarów. Aktualne statystyki są dostępne tylko dla 2018 r., W którym Stany Zjednoczone konsumowały 20 milionów baryłek dziennie, znacznie więcej niż ich własne poziomy produkcji.
Podział zużycia ropy naftowej przedstawiał się następująco: 69% transport, 25% przemysł, 3% mieszkalnictwo, 2% handel i 1% energia elektryczna. Konsumpcja benzyny silnikowej wynosiła 9,3 mln baryłek dziennie, co stanowi 45% konsumpcji ropy naftowej. Benzyna jest zdecydowanie liderem pod względem zużycia ropy naftowej (więcej: patrz: Co determinuje ceny gazu? )
Pompowanie, rafinacja i dystrybucja
Podstawowa teoria popytu i podaży głosi, że im więcej produktu jest produkowane, tym taniej powinien być sprzedawany, przy zachowaniu równości. To taniec symbiotyczny. Powodem, dla którego wyprodukowano więcej, jest przede wszystkim to, że stało się to bardziej opłacalne (lub nie mniej efektywne ekonomicznie), aby to zrobić. Gdyby ktoś wymyślił technikę stymulacji studni, która mogłaby podwoić wydobycie z pola naftowego za niewielki dodatkowy koszt, to przy stałym popycie ceny powinny spaść.
Coś podobnego wydarzyło się w ostatnich latach. Produkcja ropy naftowej w Ameryce Północnej osiągnęła zenit wszechczasów, a pola w Dakocie Północnej i Albercie są tak owocne jak zawsze. Jak również nowe dostawy ze szczelinowania łupków. Skoro silnik spalinowy nadal dominuje na naszych drogach, a popyt nie nadąża za podażą, czy gaz nie powinien sprzedawać się za nikiel za galon?
Jeden problem i tutaj teoria zderza się z praktyką;produkcja jest wysoka, ale dystrybucja i wyrafinowanie nie nadążają za nią. Nadal nadążają za boomem. Stany Zjednoczone rzadko budują rafinerie. Aby nadążyć za produkcją, w latach 2014-2019 zbudowano sześć rafinerii, ale przed 2014 rokiem ostatnia rafineria została zbudowana w 1998 roku. Po latach siedemdziesiątych budowa spowolniła do strużki. W sumie tylko dwie rafinerie zostały zbudowane w latach 80. i trzy w latach 90. i nie były one zbudowane z myślą o dużej wydajności. W rzeczywistości jest strata netto : Stany Zjednoczone mają mniej rafinerii niż w latach wcześniejszych. Obecnie w USA działa 135 rafinerii. Tak więc, mimo że istnieje duża podaż ropy naftowej, możliwość jej rafinacji i wprowadzenia na rynek jest ograniczona, co wpływa na faktyczną podaż, która jest dostępna do spożycia.
OPEC: Tylko tak duży wpływ
Następnie pojawia się problem karteli. Organizacja Państw Eksporterów Ropy Naftowej (OPEC) została założona w 1960 roku. Chociaż statut organizacji nie stwierdza tego wyraźnie, ustalają ceny. Ograniczając produkcję, OPEC może zmusić ceny ropy naftowej do wzrostu i tym samym czerpać większe zyski, niż gdyby jego kraje członkowskie sprzedawały na rynku światowym po obowiązującym kursie. W latach siedemdziesiątych i przez większość lat osiemdziesiątych była to rozsądna, choć niemoralna strategia OPEC.
Cytując PJ O’Rourke, amerykańskiego dziennikarza: „Niektórzy ludzie wchodzą do karteli z powodu chciwości, a następnie, z powodu chciwości, próbują wydostać się z karteli”. Według amerykańskiej Energy Information Administration (EIA) kraje członkowskie OPEC często przekraczają swoje kwoty, sprzedając kilka milionów dodatkowych baryłek i wiedząc, że organy egzekwujące prawa nie mogą ich tak naprawdę powstrzymać. Z Kanadą, Chinami, Rosją i Stanami Zjednoczonymi jako krajami niebędącymi członkami OPEC ma ograniczone możliwości, jak stwierdza jego misja, „zapewnienia stabilizacji rynków ropy w celu zapewnienia wydajnych, ekonomicznych i regularnych dostaw. ropy naftowej konsumentom ”.
Niepokoje zagraniczne
Przemysł naftowy to gra globalna, a to, co dzieje się na świecie, wpływa na ceny ropy, zwłaszcza że duża część największych światowych producentów ropy znajduje się na niestabilnych obszarach, głównie na Bliskim Wschodzie. Arabia Saudyjska, Irak, Iran, Kuwejt i Libia należą do tego regionu. Rosja była nikczemnym graczem w globalnej polityce i za to nałożono sankcje, a Wenezuela znajduje się w kryzysie politycznym. Ataki terrorystyczne, sankcje i inne kwestie regionalne wpływają na sposób, w jaki te kraje dostarczają ropę, co z kolei determinuje zmiany cen ropy. Jeśli kraje te nie mogą dostarczać ropy, ponieważ napotykają na to przeszkody, a popyt pozostaje stały, ceny ropy wzrosną.
Rok 2019 przyniósł wiele takich wpływów regionalnych. Zamachy terrorystyczne na saudyjskich polach naftowych, odnowione sankcje wobec Iranu, zamieszki w Wenezueli, bombardowania tankowców w Zatoce Omańskiej i zanieczyszczenie rurociągów w Rosji to tylko niektóre z regionalnych katastrof, które nękają przemysł naftowy.
Podsumowanie
Przemysł naftowy jest złożony i obejmuje wiele różnych komponentów i wielu różnych graczy. W grę wchodzą naturalne prawa podaży i popytu, jak w przypadku każdego wolnego rynku, ale na każde z nich wpływ mają elementy składowe przemysłu naftowego, takie jak zdolności rafineryjne, rezerwy ropy i sprawy zagraniczne.