Neutralność pieniędzy

Jaka jest neutralność pieniędzy?

Neutralność pieniądza, zwana także pieniądzem neutralnym, to teoria ekonomiczna , która głosi, że zmiany w podaży pieniądza wpływają tylko na zmienne nominalne, a nie na zmienne rzeczywiste. Innymi słowy, ilość pieniędzy wydrukowanych przez Rezerwę Federalną (Fed) i banki centralne może wpływać na ceny i płace, ale nie na produkcję lub strukturę gospodarki.

Współczesne wersje teorii przyjmują, że zmiany w podaży pieniądza mogą wpłynąć na poziom produkcji lub bezrobocia w krótkim okresie; Jednak wielu dzisiejszych ekonomistów nadal uważa, że ​​na dłuższą metę zakłada się neutralność po tym, jak pieniądz krąży w gospodarce.

Zrozumienie neutralności pieniędzy

Neutralność teorii pieniądza opiera się na założeniu, że pieniądz jest „neutralnym” czynnikiem, który nie ma rzeczywistego wpływu na równowagę ekonomiczną. Drukowanie większej ilości pieniędzy nie może zmienić fundamentalnego charakteru gospodarki, nawet jeśli napędza popyt i prowadzi do wzrostu cen towarów, usług i płac.

Zgodnie z teorią wszystkie rynki zbytu dla wszystkich towarów stale się oczyszczają. Ceny względne dostosowują się elastycznie i zawsze w kierunku równowagi. Wydaje się, że zmiany podaży pieniądza nie zmieniają podstawowych warunków w gospodarce. Nowe pieniądze nie tworzą ani nie niszczą maszyn, nie wprowadzają nowych partnerów handlowych ani nie wpływają na istniejącą wiedzę i umiejętności. W rezultacie  zagregowana podaż  powinna pozostać stała.

Nie każdy ekonomista zgadza się z tym sposobem myślenia i ci, którzy na ogół wierzą, że teoria neutralności pieniądza jest prawdziwie stosowana tylko w perspektywie długoterminowej. W rzeczywistości założenie o długoterminowej neutralności pieniądza leży u podstaw prawie wszystkich teorii makroekonomicznych. Ekonomiści matematyczni opierają się na tej klasycznej dychotomii, aby przewidzieć skutki polityki gospodarczej.

Przykład neutralności pieniądza można zobaczyć, gdy makroekonomista bada politykę pieniężną banku centralnego, takiego jak Rezerwa Federalna (Fed). Kiedy Fed angażuje się w  operacje otwartego rynku, makroekonomista nie zakłada, że ​​zmiany w podaży pieniądza zmienią przyszłe wyposażenie kapitałowe, poziom zatrudnienia lub realne bogactwo w długoterminowej równowadze. Te czynniki pozostaną niezmienne. Daje to ekonomiście znacznie bardziej stabilny zestaw parametrów predykcyjnych.

Neutralność historii pieniądza

Koncepcyjnie neutralność pieniężna wyrosła z ekonomicznej tradycji Cambridge między 1750 a 1870 rokiem. Najwcześniejsza wersja zakładała, że ​​poziom pieniądza nie może wpływać na produkcję ani zatrudnienie nawet w krótkim okresie. Ponieważ zakłada się, że krzywa zagregowanej podaży jest pionowa, zmiana poziomu cen nie zmienia zagregowanej produkcji.

Zwolennicy wierzyli, że zmiany w podaży pieniądza wpływają na wszystkie dobra i usługi proporcjonalnie i prawie jednocześnie. Jednak wielu ekonomistów klasycznych odrzuciło ten pogląd i uważało   , że źródłem braku neutralności są  czynniki krótkoterminowe, takie jak  sztywność cen lub obniżona pewność siebie w biznesie.

Wyrażenie „neutralność pieniądza” zostało ostatecznie ukute przez austriackiego ekonomistę Friedricha A. Hayeka w 1931 r. Pierwotnie Hayek zdefiniował je jako rynkową stopę procentową, przy której błędne inwestycje – słabo alokowane inwestycje biznesowe zgodnie z austriacką teorią ekonomiści neoklasyczni i neo-keynesowscy przyjęli to sformułowanie i zastosowali je do swoich ram równowagi ogólnej, nadając mu obecne znaczenie.

Neutralność pieniądza a superneutralność pieniądza

Istnieje jeszcze silniejsza wersja postulatu neutralności pieniądza: superneutralność pieniądza. Superneutralność zakłada ponadto, że zmiany w tempie wzrostu podaży pieniądza nie wpływają na produkcję gospodarczą. Wzrost pieniądza nie ma wpływu na rzeczywiste zmienne, z wyjątkiem sald prawdziwych pieniędzy. Teoria ta pomija krótkoterminowe tarcia i odnosi się do gospodarki przyzwyczajonej do stałego tempa wzrostu pieniądza.

Krytyka neutralności pieniądza

Neutralność teorii pieniądza przyciągnęła krytykę ze strony niektórych kręgach. Wielu znanych ekonomistów odrzuca tę koncepcję w krótkim i długim okresie, w tym John Maynard Keynes, Ludwig von Mises i Paul Davidson. Szkoła postkeynesowska i ekonometrycznych sugeruje, że wahania podaży pieniądza wpływają na ceny względne w długim okresie.

Podstawowy argument mówi, że wraz ze wzrostem podaży pieniądza wartość pieniądza maleje. Ostatecznie, gdy zwiększona podaż pieniądza rozprzestrzeni się w całej gospodarce, ceny dóbr i usług wzrosną, aby osiągnąć punkt równowagi poprzez przeciwdziałanie wzrostowi podaży pieniądza.

Krytycy argumentują również, że wzrost podaży pieniądza wpływa na konsumpcję i produkcję. Ponieważ wzrost podaży pieniądza powoduje wzrost cen, ten wzrost cen zmienia sposób interakcji osób fizycznych i przedsiębiorstw z gospodarką.