Krzywa Laffera

Co to jest krzywa Laffera?

Krzywa Laffera to teoria opracowana przez ekonomistę od strony podaży Arthura Laffera, aby pokazać związek między stawkami podatkowymi a kwotą dochodów podatkowych pobieranych przez rządy. Krzywa służy do zilustrowania argumentu Laffera, że ​​czasami obniżanie stawek podatkowych może zwiększyć całkowite dochody podatkowe.

Zrozumienie krzywej Laffera

Krzywa Laffera opiera się na ekonomicznej idei, że ludzie będą dostosowywać swoje zachowanie w obliczu zachęt tworzonych przez stawki podatku dochodowego. Wyższe stawki podatku dochodowego zmniejszają motywację do pracy i inwestowania w porównaniu z niższymi stawkami. Jeśli efekt ten jest dostatecznie duży, oznacza to, że przy jakiejś stawce podatkowej, a dalszy jej wzrost będzie faktycznie prowadził do spadku całkowitych dochodów podatkowych . Dla każdego rodzaju podatku istnieje stawka progowa, powyżej której motywacja do produkowania większej ilości maleje, zmniejszając w ten sposób kwotę dochodu uzyskiwanego przez rząd.

Przy stawce 0% dochód podatkowy byłby oczywiście zerowy. Wraz ze wzrostem stawek podatkowych z niskiego poziomu, dochody z podatków pobierane przez rząd również rosną. Ostatecznie, gdyby stawki podatkowe osiągnęły 100 procent, co pokazano jako skrajna prawica na krzywej Laffera, wszyscy ludzie zdecydowaliby się nie pracować, ponieważ wszystko, co zarobili, trafiłoby do rządu. W związku z tym z konieczności prawdą jest, że w pewnym momencie zakresu, w którym dochód podatkowy jest dodatni, musi osiągnąć maksymalny poziom. Przedstawia to T * na poniższym wykresie. Na lewo od T * wzrost stawki podatkowej zwiększa przychody większe niż tracone w wyniku kompensacji zachowań pracowników i inwestorów. Jednak zwiększenie stawek powyżej T * spowodowałoby, że ludzie nie pracowaliby tak dużo lub wcale, co zmniejszyłoby całkowite dochody podatkowe.

Dlatego przy dowolnej stawce podatkowej po prawej stronie T * obniżenie stawki podatku w rzeczywistości zwiększy całkowity dochód. Kształt krzywej Laffera, a tym samym położenie T *, zależy od preferencji pracowników i inwestorów w zakresie pracy, wypoczynku i dochodów, a także technologii i innych czynników ekonomicznych. Rządy chciałyby znaleźć się w punkcie T *, ponieważ jest to punkt, w którym rząd pobiera maksymalną kwotę wpływów z podatków, podczas gdy ludzie nadal ciężko pracują. Jeśli obecna stawka podatkowa znajduje się na prawo od T *, obniżenie stawki podatkowej zarówno pobudzi wzrost gospodarczy poprzez zwiększenie zachęt do pracy i inwestowania, jak i zwiększy dochody rządu, ponieważ więcej pracy i inwestycji oznacza większą podstawę opodatkowania.

Wyjaśnienie krzywej Laffera

Pierwsza prezentacja Krzywej Laffera została przeprowadzona na papierowej serwetce w 1974 r., Kiedy jej autor rozmawiał z wyższymi rangą pracownikami administracji prezydenta Geralda Forda na temat proponowanej podwyżki stawek podatkowych w środku okresu gospodarczego, który ogarnął kraj.. W tamtym czasie większość uważała, że ​​wzrost stawek podatkowych zwiększy wpływy podatkowe.

Laffer odparł, że im więcej pieniędzy zabrano firmie z każdego dodatkowego dolara dochodu w postaci podatków, tym mniej pieniędzy będzie ona skłonna zainwestować. Przedsiębiorstwo z większym prawdopodobieństwem znajdzie sposoby na ochronę swojego kapitału przed opodatkowaniem lub przeniesienie całości lub części swojej działalności za granicę. Inwestorzy są mniej skłonni do ryzykowania swojego kapitału, jeśli realizowany jest większy procent ich zysków. Kiedy pracownicy zobaczą, że coraz większa część ich wypłat jest pobierana z powodu zwiększonego wysiłku z ich strony, stracą motywację do cięższej pracy. Wszystko to razem mogłoby oznaczać mniejszy przychód całkowity, gdyby stawki podatkowe zostały podniesione.

Laffer argumentował dalej, że ekonomiczne skutki zmniejszenia zachęt do pracy i inwestowania poprzez podniesienie stawek podatkowych byłyby szkodliwe w najlepszych czasach, a nawet gorsze w środku stagnacji gospodarczej. Ta teoria, ekonomia po stronie podaży, stała się później kamieniem węgielnym polityki gospodarczej prezydenta Ronalda Reagana, co zaowocowało jedną z największych obniżek podatków w historii. Podczas jego urzędowania roczne wpływy podatkowe rządu federalnego wzrosły z 344 miliardów dolarów w 1980 roku do 550 miliardów dolarów w 1988 roku, a gospodarka rozkwitła.

Czy krzywa Laffera jest zbyt prosta w teorii?

Z krzywą Laffera wiąże się kilka podstawowych problemów – w szczególności jest ona zbyt uproszczona w swoich założeniach. Po pierwsze, że optymalna stopa podatkowa T * maksymalizująca dochód podatkowy jest wyjątkowa i statyczna lub przynajmniej stabilna. Po drugie, kształt krzywej Laffera, przynajmniej w okolicach obecnej stawki podatkowej i T *, jest znany lub nawet znany decydentom. Wreszcie maksymalizacja lub nawet zwiększenie dochodów podatkowych jest pożądanym celem polityki.

W pierwszym przypadku istnienie i położenie T * zależy całkowicie od kształtu krzywej Laffera. Podstawowa koncepcja krzywej Laffera wymaga jedynie, aby dochód podatkowy wynosił zero przy 0% i 100%, a pomiędzy nimi był dodatni. Nie mówi nic o specyficznym kształcie krzywej w punktach od 0% do 100% ani o położeniu T *. Kształt rzeczywistej krzywej Laffera może znacznie różnić się od powszechnie przedstawianej prostej, pojedynczej krzywej szczytowej. Jeśli krzywa ma wiele szczytów, płaskich punktów lub nieciągłości, może istnieć wiele T *. Jeśli krzywa jest mocno pochylona w lewo lub w prawo, T * może wystąpić przy skrajnych stawkach podatkowych, takich jak 1% stawka podatku lub 99% stawka podatku, co może postawić politykę maksymalizacji dochodów podatkowych w poważny konflikt z równością społeczną lub innymi celami polityki. Co więcej, tak jak podstawowa koncepcja niekoniecznie oznacza prostą krzywą, nie oznacza to, że krzywa Laffera o dowolnym kształcie byłaby statyczna. Krzywa Laffera może z łatwością zmieniać się i zmieniać kształt w czasie, co oznaczałoby, że aby zmaksymalizować dochody lub po prostu uniknąć ich spadku, decydenci musieliby stale dostosowywać stawki podatkowe.

Prowadzi to do drugiej krytyki, że decydenci w praktyce nie byliby w stanie obserwować kształtu krzywej Laffera, położenia T *, tego, czy istnieje wiele T *, lub czy i jak krzywa Laffera może się zmieniać w czasie. Jedyne, co decydenci mogą wiarygodnie obserwować, to aktualna stawka podatkowa i związane z nią wpływy z przychodów (oraz poprzednie kombinacje stawek i przychodów). Ekonomiści mogą zgadywać, jaki może być kształt, ale tylko metoda prób i błędów może faktycznie ujawnić prawdziwy kształt krzywej i tylko przy tych stawkach podatkowych, które są faktycznie stosowane. Podniesienie lub obniżenie stawek podatkowych może przesunąć stawkę w kierunku T * lub nie. Co więcej, jeśli krzywa Laffera ma inny kształt niż założona prosta parabola z pojedynczym szczytem, ​​wówczas przychód podatkowy w punktach między bieżącą stawką podatkową a T * może mieć dowolny zakres wartości wyższy lub niższy niż przychód przy bieżącej stopie i taki sam lub niższy niż T *. Wzrost dochodów podatkowych po zmianie stawki niekoniecznie oznaczałby, że nowa stawka jest bliżej T * (ani spadek przychodów sygnalizuje, że jest dalej). Co gorsza, ponieważ zmiany w polityce podatkowej są wprowadzane i stosowane w czasie, kształt krzywej Laffera może się zmienić; Decydenci nigdy nie mogli wiedzieć, czy wzrost dochodów podatkowych w odpowiedzi na zmianę stawki podatkowej oznacza ruch wzdłuż krzywej Laffera w kierunku T *, czy też przesunięcie samej krzywej Laffera z nowym T *. Decydenci próbujący dotrzeć do T * skutecznie szukaliby po omacku ​​poruszającego się celu.

Wreszcie, ze względów ekonomicznych nie jest jasne, czy maksymalizacja lub zwiększenie dochodów rządu (poprzez przejście w kierunku T * na krzywej Laffera) jest nawet odpowiednim celem przy wyborze stawek podatkowych. Łatwo może się zdarzyć, że rząd mógłby zaspokoić niezaspokojone w inny sposób potrzeby swoich obywateli i zapewnić wszelkie niezbędne dobra publiczne przy pewnym poziomie dochodów niższym niż maksymalny, jaki może potencjalnie uzyskać z gospodarki, być może znacznie niższy w zależności od pozycji T *. Jeśli tak, to biorąc pod uwagę dobrze zbadane pogoń za rentą i problemy związane z wiedzą, które pojawiają się przy politycznej alokacji zasobów, umieszczenie dodatkowych funduszy w publicznych kasach poza tym społecznie optymalnym poziomem może po prostu spowodować dodatkowe niepotrzebne koszty społeczne, nieefektywność, i straty masy własnej. Maksymalizacja wpływów podatkowych rządu poprzez opodatkowanie w T * prawdopodobnie również zmaksymalizowałaby te koszty. Bardziej odpowiednim celem mogłoby być osiągnięcie minimalnego dochodu podatkowego niezbędnego do osiągnięcia tylko tych społecznie niezbędnych celów politycznych, które wydawałyby się być niemal dokładnym przeciwieństwem celu krzywej Laffera.