Czy w budżetowaniu kapitałowym należy stosować IRR lub NPV?

W budżetowaniu kapitałowym istnieje wiele różnych podejść, które można zastosować do oceny projektu. Każde podejście ma swoje odrębne zalety i wady. Większość menedżerów i kierowników lubi metody, które uwzględniają budżetowanie kapitału firmy i wyniki wyrażone w procentach, a nie w dolarach. W takich przypadkach preferują raczej stosowanie wewnętrznej stopy zwrotu lub wewnętrznej stopy zwrotu zamiast wartości bieżącej netto lub wartości bieżącej netto. Jednak użycie IRR może nie przynieść najbardziej pożądanych rezultatów.

Tutaj omawiamy różnice między nimi i to, co sprawia, że ​​jeden jest lepszy od drugiego.

Co to jest IRR?

IRR oznacza wewnętrzną stopę zwrotu. Kiedy jest używany, szacuje rentowność potencjalnych inwestycji przy użyciu wartości procentowej, a nie kwoty w dolarach. Jest również określany jako zdyskontowana przepływowa stopa zwrotu lub ekonomiczna stopa zwrotu. Nie obejmuje czynników zewnętrznych, takich jak koszty kapitału i inflacja.

Metoda IRR upraszcza projekty do jednego numeru, który kierownictwo może wykorzystać do określenia, czy projekt jest ekonomicznie opłacalny. Firma może chcieć kontynuować projekt, jeśli wewnętrzna stopa zwrotu jest obliczona jako wyższa niż wymagana przez firmę stopa zwrotu lub jeśli wykazuje zysk netto w pewnym okresie. Z drugiej strony, firma może chcieć odrzucić projekt, jeśli spadnie poniżej tej stopy zwrotu lub jeśli planuje stratę przez pewien okres czasu.

Wynik jest zwykle prosty, dlatego nadal jest powszechnie stosowany w budżetowaniu kapitałowym. Ale w przypadku każdego projektu, który jest długoterminowy, który ma wiele przepływów pieniężnych przy różnych stopach dyskontowych lub który ma niepewne przepływy pieniężne – w rzeczywistości dla prawie każdego projektu w ogóle – IRR nie zawsze jest skutecznym pomiarem. I tu pojawia się NPV.

Co to jest NPV?

W przeciwieństwie do IRR wartość bieżąca netto firmy lub wartość bieżąca netto jest wyrażona w dolarach. Jest to różnica między bieżącą wartością wpływów pieniężnych przedsiębiorstwa a jego bieżącą wartością wypływów pieniężnych w określonym czasie.

NPV szacuje przyszłe przepływy pieniężne firmy związane z projektem. Następnie dyskontuje je do kwot wartości bieżącej, stosując stopę dyskontową reprezentującą koszty kapitałowe projektu, a także związane z nim ryzyko. Przyszłe dodatnie przepływy pieniężne z inwestycji są następnie redukowane do jednej wartości bieżącej. Liczba ta jest odejmowana od początkowej kwoty gotówki potrzebnej do inwestycji. Krótko mówiąc, wartość bieżąca netto to różnica między kosztem projektu a generowanym przez niego dochodem.

Metoda NPV jest z natury złożona i wymaga założeń na każdym etapie, takich jak stopa dyskontowa lub prawdopodobieństwo otrzymania płatności gotówkowej.

Problemy z IRR

Chociaż stosowanie jednej stopy dyskontowej upraszcza sprawę, istnieje wiele sytuacji, które powodują problemy z IRR. Jeśli analityk ocenia dwa projekty, z których oba mają wspólną stopę dyskontową, przewidywalne przepływy pieniężne, równe ryzyko i krótszy horyzont czasowy, IRR prawdopodobnie zadziała. Problem polega na tym, że stopy dyskontowe zwykle zmieniają się znacznie w czasie. Na przykład pomyśl o zastosowaniu stopy zwrotu z bonu skarbowego z ostatnich 20 lat jako stopy dyskontowej. Roczne bony skarbowe zwróciły się w granicach od około 0,1% do 6,4% w ciągu ostatnich 20 lat, więc wyraźnie zmienia się stopa dyskontowa.

Bez modyfikacji IRR nie uwzględnia zmian stóp dyskontowych, więc po prostu nie jest odpowiednie dla projektów długoterminowych, w których stopy dyskontowe mają się zmieniać.

Innym rodzajem projektu, dla którego podstawowe obliczenie IRR jest nieskuteczne, jest projekt z połączeniem wielu dodatnich i ujemnych przepływów pieniężnych. Weźmy na przykład pod uwagę projekt, w ramach którego dział marketingu musi co kilka lat wymyślać markę na nowo, aby zachować aktualność na modnym rynku.

1:30

Projekt ma przepływy pieniężne w wysokości:

• Rok 1 = – 50 000 USD (początkowy nakład kapitałowy)
• Rok 2 = zwrot 115 000 USD
• Rok 3 = – 66 000 USD nowych kosztów marketingowych w celu zrewidowania wyglądu projektu.

W tym przypadku nie można użyć pojedynczego IRR. Przypomnijmy, że IRR to stopa dyskontowa lub odsetki potrzebne do osiągnięcia rentowności projektu przy założeniu początkowej inwestycji. Jeśli warunki rynkowe zmieniają się na przestrzeni lat, ten projekt może mieć wiele IRR. Innymi słowy, długie projekty ze zmiennymi przepływami pieniężnymi i dodatkowymi inwestycjami kapitału mogą mieć wiele różnych wartości IRR.

Inną sytuacją, która sprawia problemy osobom preferującym metodę IRR, jest nieznana stopa dyskontowa projektu. Aby IRR można było uznać za ważny sposób oceny projektu, należy ją porównać ze stopą dyskontową. Jeśli IRR jest powyżej stopy dyskontowej, projekt jest wykonalny. Jeśli jest poniżej, projekt jest uważany za niewykonalny. Jeśli stopa dyskontowa nie jest znana lub nie można jej zastosować do konkretnego projektu z jakiegokolwiek powodu, wewnętrzna stopa zwrotu ma ograniczoną wartość. W takich przypadkach metoda NPV jest lepsza. Jeśli NPV projektu jest powyżej zera, uważa się, że jest on opłacalny finansowo.

Korzystanie z NPV

Zaletą stosowania metody NPV nad IRR w powyższym przykładzie jest to, że NPV może bez problemu obsługiwać wiele stóp dyskontowych. Przepływy pieniężne każdego roku można zdyskontować oddzielnie od innych, co czyni NPV lepszą metodą.

Wartość bieżącą netto można wykorzystać do określenia, czy inwestycja, taka jak projekt, fuzja lub przejęcie, przyniesie wartość dodaną firmie. Dodatnie wartości netto oznaczają, że akcjonariusze będą szczęśliwi, podczas gdy wartości ujemne nie są tak korzystne.

Podsumowanie

Zarówno IRR, jak i NPV można wykorzystać do określenia, jak pożądany będzie projekt i czy wniesie wartość dodaną dla firmy. Podczas gdy jeden używa procentu, drugi jest wyrażony jako wartość w dolarach. Chociaż niektórzy wolą używać IRR jako miary budżetowania kapitałowego, wiąże się to z problemami, ponieważ nie uwzględnia zmieniających się czynników, takich jak różne stopy dyskontowe. W takich przypadkach bardziej korzystne byłoby zastosowanie wartości bieżącej netto.