Oskarżenie

Co to jest impresja?

Impeachment, na który zezwala Artykuł II, sekcja 4 Konstytucji Stanów Zjednoczonych, jest formalnym procesem, który umożliwia Kongresowi postawienie zarzutów „zdrady, przekupstwa lub innych poważnych przestępstw i wykroczeń”przeciwko wysokim rangą urzędnikom cywilnym, takim jak prezydent.

Prawo do oskarżenia jest pierwszym krokiem do ważnej kontroli organów władzy wykonawczej i sądowniczej w zakresie naruszeń prawa i nadużyć władzy. Po postawieniu w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów urzędnik staje przed sądem, a po skazaniu przez Senat zostaje usunięty ze stanowiska.

Jak działa impeachment

Artykuł II, sekcja 4 Konstytucji Stanów Zjednoczonych mówi:

Prezydent, wiceprezydent i wszyscy urzędnicy cywilni Stanów Zjednoczonych zostaną usunięci z urzędu ds. Domniemania i skazania za zdradę, przekupstwo lub inne poważne przestępstwa i wykroczenia.

Co ważne, oskarżenie to nie to samo, co usunięcie lub skazanie, chociaż wiele osób uważa, że ​​tak jest. Impeachment to proces oskarżenia, podobny do aktu oskarżenia w postępowaniu karnym.

Impeachment na szczeblu federalnym jest rzadkością, a usunięcie jeszcze bardziej. Od czasu przyjęcia Konstytucji Stanów Zjednoczonych Izba Reprezentantów wszczęła postępowanie w sprawie unieważnienia wyroku ponad 60 razy. Zaledwie 20 z tych postępowań faktycznie zakończyło się oskarżeniem. Senat wydał tylko osiem wyroków skazujących, wszystkie sędziów federalnych.

Tylko trzech prezydentów USA – Andrew Johnson, Bill Clinton i Donald Trump – zostało postawionych w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów USA. Wszyscy trzej zostali uniewinnieni przez Senat.3

Urzędnicy podlegający karom

Konstytucja wymienia prezydenta i wiceprezydenta jako podlegających oskarżeniu. Kwestia, kim dokładnie są „wszyscy urzędnicy cywilni Stanów Zjednoczonych”, była przedmiotem wielu dyskusji.

The Federalist Papers – 85 esejów Alexandra Hamiltona, Johna Jaya i Jamesa Madisona, które składają się na podstawowy dokument historii Ameryki – wyjaśnia, że ​​oskarżenie służy jako kontrola władzy wykonawczej i sądowniczej. W esejach nie sprecyzowano jednak, kto w ramach tych gałęzi byłby uznawany za funkcjonariusza cywilnego.5

Termin „urzędnicy cywilni” jest na tyle szerokie, że obejmuje każdego funkcjonariusza wyznaczonego przez rząd federalny. Opierając się na historycznym precedensie, sędziowie federalni, w tym sędziowie Sądu Najwyższego, zostali postawieni w stan oskarżenia, podobnie jak członkowie gabinetu prezydenta. Oficerowie wojskowi – którzy podlegają dyscyplinie zgodnie z kodeksem wojskowym – nie podlegają oskarżeniu ani członkom Kongresu, co było precedensem ustanowionym w 1799 r.

Nieusuwalne przestępstwa

Podczas konwentu konstytucyjnego w Filadelfii w 1787 roku odbyła się poważna debata na temat definicji bezspornych zbrodni. Początkowo założyciele powiedzieli, że prezydent i inni mogą zostać usunięci po oskarżeniu i skazaniu za „korupcyjne postępowanie” lub za „nadużycie lub zaniedbanie obowiązków”. Później sformułowanie zmieniono na „zdrada, przekupstwo lub korupcja”, a następnie na „zdradę lub przekupstwo”, a ostatecznie rozstrzygnięto na „zdradzie, przekupstwie lub innych poważnych przestępstwach i wykroczeniach”.

Debata nie zakończyła się na tym, ponieważ wyrażenie „wysokie przestępstwa i wykroczenia” pozostawiło kwestię czynów bez zarzutu otwartą na interpretację. Od ratyfikacji konstytucji w 1789 r. Definicja „poważnych zbrodni i wykroczeń” nękała zarówno członków Kongresu, prawników, jak i prawników.

Określenie „poważne przestępstwa i wykroczenia” zostało zapożyczone przez twórców z prawa brytyjskiego, gdzie odnosiło się do przestępstw popełnionych przez funkcjonariuszy publicznych przeciwko rządowi. W praktyce, jak powiedział przedstawiciel Gerald Ford w 1970 r., „Przestępstwem nie do przyjęcia jest to, co większość Izby Reprezentantów uważa za przestępstwo w danym momencie historii”.

Zadania Izby i Senatu

Art. I ust. 2 Konstytucji stanowi, że Izba Reprezentantów ma wyłączne prawo do wniesienia skargi. Izba nie ma jednak uprawnień do usunięcia osoby, której dotyczy oskarżenie. Obowiązek ten spoczywa na Senacie, który przeprowadza rozprawę i decyduje o skazaniu i usunięciu lub uniewinnieniu.7

Impeachment zaczyna się, gdy Izba przyjmuje rezolucję wzywającą komisję Izby do zbadania zarzutów postawionych danemu urzędnikowi. Komisja może zalecić postawienie w stan oskarżenia lub zwolnienie. Następnie Izba głosuje zwykłą większością głosów za przyjęciem lub odrzuceniem aktów oskarżenia.

Po uzyskaniu zgody Izba powołuje menadżerów do przeprowadzenia procesu impeachmentu w Senacie. Izba podejmuje następnie uchwałę, w której informuje Senat o treści aktów oskarżenia i nazwiskach kierowników Izby, którzy skierują sprawę do Senatu.

Po otrzymaniu uchwały przez Senat organ ten informuje Izbę, kiedy przyjmie kierowników i rozpocznie proces o impeachment. Senat staje się sądem pod przewodnictwem prezesa Senatu, z wyjątkiem sytuacji, gdy oskarżonym jest prezydent, w którym to przypadku przewodniczącym jest prezes Sądu Najwyższego. Aby skazać i usunąć oskarżoną osobę z urzędu, wymagana jest większość dwóch trzecich głosów w Senacie.

Kary za wyrzuty sumienia i przekonania

Kara za postawienie w stan oskarżenia podlega rozprawie w Senacie. Ponieważ oskarżenie jest tym samym, co oskarżenie, nie ma innej kary, z wyjątkiem być może reputacji. Jak wspomniano powyżej, odwołanie wymaga jedynie zwykłej większości głosów w Izbie Reprezentantów.

Konstytucja wymaga dwóch trzecich głosów w Senacie, aby skazać osobę oskarżoną. Karą za skazanie jest usunięcie z urzędu. Senat ma również możliwość, zwykłą większością głosów, pozbawienia urzędnika pełnienia funkcji publicznych w przyszłości. Nie ma odwołania do oskarżenia lub skazania, ponieważ dotyczy to raczej kwestii politycznej niż karnej.3

Historia federalnych postępowań w sprawie unieważnienia

Z 20 federalnych postępowań w sprawie impeachmentu od 1799 r. 10 miało miejsce w ciągu ostatnich 100 lat. Wśród powiązanych urzędników znajdowało się 15 sędziów federalnych, trzech prezydentów, jeden senator i sekretarz gabinetu (sekretarz wojny). Te oskarżenia zakończyły się siedmioma uniewinnieniami, ośmioma wyrokami skazującymi (wszyscy sędziowie i oni zostali usunięci ze stanowiska), trzema odwołaniami i jedną rezygnacją bez dalszych działań.

Jak wspomniano wcześniej, tylko trzech prezydentów USA zostało postawionych w stan oskarżenia przez Izbę – Andrew Johnson, Bill Clinton i Donald Trump – i wszyscy zostali uniewinnieni przez Senat. Prezydent Richard Nixon nigdy nie został postawiony w stan oskarżenia, chociaż grożono mu oskarżeniem w związku ze skandalem Watergate z 1974 r. Nixon ustąpił, zanim Kongres mógł zagłosować w sprawie postawienia w stan oskarżenia, stając się jedynym prezydentem USA, który zrezygnował z urzędu.

Przykład zniewagi z życia wzięty

Ostatni proces impeachmentu i senatu miał miejsce, gdy były prezydent Trump został postawiony w stan oskarżenia przez Izbę Reprezentantów 18 grudnia 2019 r. Uchwała zawierała dwa artykuły dotyczące impeachmentu: