Oficjalne zagraniczne rezerwy dolarowe (FRODOR)
Co to są zagraniczne oficjalne rezerwy dolarowe?
Zagraniczne oficjalne rezerwy dolarowe (FRODOR) to termin i akronim ukuty przez ekonomistę Eda Yardeniego dla wskaźnika gospodarczego, który wiąże międzynarodową płynność z zasobami dolara amerykańskiego w zagranicznych bankach centralnych. Jest mierzony jako suma papierów skarbowych i agencji amerykańskich posiadanych przez banki zagraniczne.
Zrozumienie zagranicznych oficjalnych rezerw dolarowych (FRODOR)
Zagraniczne oficjalne rezerwy dolarowe (FRODOR) służą celom osób ściśle monitorujących gospodarkę, ponieważ zakup amerykańskich obligacji skarbowych i papierów agencyjnych przez zagraniczne banki centralne jest powiązany z ceną towarów, globalnym popytem na ropę, presją inflacyjną, kursami walutowymi, a nawet cena zapasów. Relacje te istnieją, ponieważ dolar amerykański jest światowym standardem monetarnym od 1971 roku, kiedy prezydent Richard Nixon zdjął Amerykę ze standardu złota. Gwałtowny wzrost deficytu handlowego w Ameryce skłonił Nixona do działania. W pewnym momencie zagraniczne kraje miały trzy razy więcej dolarów niż Departament Skarbu USA. Nixon martwił się, że Ameryka nie ma wystarczających rezerw złota, aby wykupić wszystkie zagraniczne dolary. Koniec powojennego standardu złota w połączeniu z faktem, że Stany Zjednoczone nigdy nie spłacały swoich obligacji, sprawił, że dolar amerykański stał się nowym globalnym standardem monetarnym.
Ta zmiana monetarna przyniosła korzyści Stanom Zjednoczonym, ponieważ dolar stał się wówczas walutą rezerwową większości krajów. Kraje, które więcej eksportowały do USA niż importowały z USA, takie jak Chiny, musiały uzupełnić rezerwy wypływające z ich banków centralnych. Zamiast kupować złoto w sztabkach, kupili po prostu amerykańskie obligacje.
FRODOR może wskazywać cykle gospodarcze
Przez lata nieoficjalnego standardu dolara związki między oficjalnymi rezerwami zagranicznymi w dolarach a gospodarką światową stały się ogólnie przewidywalne. Na przykład podczas recesji Departament Skarbu USA wydaje więcej pieniędzy, aby pobudzić gospodarkę. To ostatecznie prowadzi do wyższego deficytu handlowego, ponieważ rozwijająca się gospodarka zachęca amerykańskich konsumentów do kupowania większej ilości importowanych produktów. Powoduje to spadek wartości dolara przy wymianie walut, ponieważ importerzy z USA faktycznie „kupują” walutę obcą, aby sfinansować swoje zakupy hurtowe.
Gdy dolar słabnie, zagraniczni bankierzy centralni często próbują podeprzeć dolara w stosunku do swojej lokalnej waluty, kupując więcej dolarów;dzięki temu cena importu w Ameryce jest niższa, co wzmacnia losy eksporterów w obcym kraju. Z drugiej strony malejący FRODOR wskazuje, że zagraniczne banki centralne kupują mniej dolarów, ponieważ ich eksport zwolnił, a dolar umacnia się.
Ogólnie rzecz biorąc, rosnący FRODOR wskazuje na spadającą wartość wymiany dolara, a malejący FRODOR wskazuje na silniejszego dolara. W międzyczasie, gdy FRODOR rośnie, rosną również ceny akcji, towarów i nieruchomości, na które wpływa globalna płynność pieniężna. Ponadto krzywa dochodowości obligacji również ma tendencję do wzrostu wraz ze wzrostem FRODOR, częściowo z powodu presji inflacyjnej.