Automatyczny stabilizator

Co to jest automatyczny stabilizator?

Automatyczne stabilizatory to rodzaj polityki fiskalnej, której celem jest zrównoważenie wahań w działalności gospodarczej danego kraju poprzez ich normalne działanie bez dodatkowego, terminowego upoważnienia ze strony rządu lub decydentów.

Najbardziej znanymi automatycznymi stabilizatorami są progresywnie stopniowane podatki dochodowe od osób prawnych i fizycznych oraz systemy transferowe, takie jak ubezpieczenie na wypadek bezrobocia i opieka społeczna. Nazywa się to automatycznymi stabilizatorami, ponieważ działają one w celu stabilizacji cykli gospodarczych i są automatycznie uruchamiane bez dodatkowych działań rządu.

Zrozumienie automatycznych stabilizatorów

Automatyczne stabilizatory mają przede wszystkim na celu przeciwdziałanie negatywnym wstrząsom gospodarczym lub recesji, chociaż mogą one również służyć do „ochłodzenia” rozwijającej się gospodarki lub do zwalczania inflacji. Swoją normalną działalnością polityki te powodują, że w okresach szybkiego wzrostu i wyższych dochodów gospodarka pobiera z gospodarki więcej pieniędzy w postaci podatków. Inwestują więcej pieniędzy z powrotem w gospodarkę w postaci wydatków rządowych lub zwrotów podatków, gdy aktywność gospodarcza zwalnia lub dochody spadają. Ma to na celu amortyzację gospodarki przed zmianami w cyklu koniunkturalnym.

Automatyczne stabilizatory mogą obejmować zastosowanie progresywnej struktury opodatkowania, w ramach której udział dochodu uwzględnianego w podatkach jest wyższy, gdy dochody są wysokie. Kwota spada wtedy, gdy dochody spadają z powodu recesji, utraty miejsc pracy lub niepowodzenia inwestycji. Na przykład, gdy indywidualny podatnik zarabia wyższe wynagrodzenie, jego dodatkowy dochód może podlegać wyższym stawkom podatkowym w oparciu o obecną strukturę warstwową. Jeśli płace spadną, jednostka pozostanie na niższych poziomach podatkowych, zgodnie z jej dochodami.

Podobnie spadają świadczenia transferowe z tytułu ubezpieczenia od bezrobocia, gdy gospodarka znajduje się w fazie ekspansji, ponieważ mniej bezrobotnych składa wnioski. Zasiłki dla bezrobotnych rosną, gdy gospodarka pogrąża się w recesji, a bezrobocie jest wysokie. Kiedy osoba staje się bezrobotna w sposób, który uprawnia ją do ubezpieczenia na wypadek bezrobocia, wystarczy złożyć wniosek o zasiłek. Wysokość oferowanych świadczeń regulują różne przepisy i standardy stanowe i krajowe, nie wymagając żadnej interwencji ze strony większych jednostek rządowych poza rozpatrywaniem wniosków.

Automatyczne stabilizatory i polityka fiskalna

Kiedy gospodarka znajduje się w recesji, automatyczne stabilizatory mogą z założenia skutkować wyższymi deficytami budżetowymi. Ten aspekt polityki fiskalnej jest narzędziem ekonomii keynesowskiej, która wykorzystuje wydatki rządowe i podatki do wspierania zagregowanego popytu w gospodarce w okresie spowolnienia gospodarczego.

Polityka fiskalna, odbierając od prywatnych firm i gospodarstw domowych mniej pieniędzy w podatkach i dając im więcej w formie płatności i zwrotów podatków, ma zachęcać je do zwiększania, a przynajmniej nie zmniejszania, wydatków konsumpcyjnych i inwestycyjnych. W tym przypadku celem polityki fiskalnej jest zapobieżenie pogłębieniu się kryzysu gospodarczego.

Rzeczywiste przykłady automatycznych stabilizatorów

Automatyczne stabilizatory można również stosować w połączeniu z innymi formami polityki fiskalnej, które mogą wymagać specjalnego zezwolenia legislacyjnego. Przykładami mogą być jednorazowe obniżki lub zwroty podatków, rządowe wydatki inwestycyjne lub bezpośrednie dotacje rządowe dla firm lub gospodarstw domowych.

Niektóre przykłady takich sytuacji w Stanach Zjednoczonych to jednorazowe ulgi podatkowe z 2008 r. W ramach Economic Stimulus Act oraz 831 miliardów dolarów federalnych dotacji bezpośrednich, ulg podatkowych i wydatków na infrastrukturę w ramach amerykańskiej ustawy o reinwestycji i odzyskiwaniu należności z 2009 r.12

W 2020r.ustawa opomocy, pomocy i bezpieczeństwie gospodarczym w związku zkoronawirusem (CARES) stała się największym pakietem stymulacyjnym w historii Stanów Zjednoczonych. Zapewnił ponad 2 biliony dolarów pomocy rządowej w postaci rozszerzonych zasiłków dla bezrobotnych, bezpośrednich wypłat dla rodzin i dorosłych, pożyczek i dotacji dla małych firm, pożyczek dla korporacji w Ameryce oraz miliardów dolarów dla władz stanowych i lokalnych.

Uwagi specjalne

Ponieważ niemal natychmiast reagują na zmiany dochodów i bezrobocia, automatyczne stabilizatory mają być pierwszą linią obrony, która odwróci łagodne negatywne tendencje gospodarcze. Jednak rządy często sięgają po inne rodzaje szerszych programów polityki fiskalnej, aby zaradzić poważniejszym lub długotrwałym recesjom lub skierować je do określonych regionów, branż lub grup uprzywilejowanych politycznie w społeczeństwie w celu uzyskania ulgi pozaekonomicznej.