Andrei Shleifer
Kim jest Andrei Shleifer?
Andrei Shleifer jest profesorem na Uniwersytecie Harvarda oraz ekonomistą finansowym i behawioralnym. Były zdobywca Medalu Johna Batesa Clarka, przyznawanego czołowym ekonomistom poniżej 40 roku życia, dr Shleifer jest członkiem osławionej osi ekonomistów Harvard-MIT. Shleifer często zajmuje czołowe miejsca w rankingach ekonomistów według takich kryteriów, jak liczba opublikowanych prac, liczba cytowań i liczba stron czasopism.
Kluczowe wnioski
- Andre Shleifer jest profesorem ekonomii na Uniwersytecie Harvarda, znanym z pracy w dziedzinie finansów behawioralnych i ekonomii rozwoju.
- Shleifer miał bogatą karierę w wydawnictwach akademickich, inwestycjach i doradztwie.
- Badania Shleifera są sprzeczne z teoriami racjonalnych i efektywnych rynków finansowych oraz podkreślają rolę instytucji prawnych w rozwoju finansowym.
Życie i kariera
Dr Shleifer, urodzony w Rosji w 1961 roku, uzyskał tytuł licencjata na Harvardzie i doktorat. z MIT. Po nauczaniu w Princeton i University of Chicago został członkiem wydziału Harvardu. W 1991 r. Objął rolę doradczą w rządzie rosyjskim, pomagając przeprowadzić reformę gospodarczą kraju po upadku Związku Radzieckiego. W tym samym czasie Harvard został wezwany przez rząd USA do doradzania rządowi rosyjskiemu. Zaangażowanie Shleifera zarówno w Harvard, jak i rosyjski rząd doprowadziło wiele lat później do skandalu związanego z konfliktem interesów, który wiązał się z osobistymi zyskami z inwestycji w rosyjskie papiery wartościowe. Po dochodzeniu zarówno Harvard, jak i Shleifer zostały zmuszone do zapłacenia grzywien w 2005 r., Aby zakończyć sprawę. Stracił tytuł honorowy na Harvardzie, ale pozostał na swoim stanowisku.
Składki
Dr Shleifer jest płodnym badaczem i pisarzem. Najbardziej znany jest ze swojego wkładu w ekonomię finansową i ekonomię rozwoju.
Ekonomia finansowa
Praca Shleifera w dziedzinie ekonomii finansowej koncentruje się na dziedzinie finansów behawioralnych, badając sposoby, w jakie nastawienie poznawcze i inne efekty behawioralne wpływają na strukturę rynku finansowego, wyniki i zwroty z inwestycji. Krytykuje hipotezę rynków efektywnych, argumentując, że dostępne dowody w przeważającej mierze zaprzeczają założeniom racjonalności i szybkiego arbitrażu na rynkach finansowych. Shleifer naucza i pisze, że na rzeczywistych rynkach finansowych inwestorzy i handlowcy finansowi są mniej niż w pełni racjonalni i są ograniczani przez awersję do ryzyka, krótkie horyzonty czasowe i problemy z agencją.
Shleifer napisał wiele artykułów i książek modelujących implikacje finansów behawioralnych. Czytelników tego wpisu Investopedia zainteresuje najnowszy artykuł „Bubbles for Fama”, którego współautorem jest Robin Greenwood i Yang You. Opierając się na prawie 90-letnich danych dotyczących zwrotu aktywów w przemyśle amerykańskim oraz danych międzynarodowych z 30 lat, Shleifer i jego współpracownicy doszli do wniosku, że Eugene Fama „ma rację, mówiąc, że gwałtowny wzrost cen portfela branżowego średnio nie przewiduje niezwykle niskie zwroty w przyszłości „, ale” tak gwałtowny wzrost cen przewiduje znacznie podwyższone prawdopodobieństwo załamania… „Te wnioski, szczególnie ten ostatni, mogą być użyteczne w kółko dla inwestorów, którzy są skłonni obserwować bańkę i wyczucie czasu rynkowego.
Ekonomia rozwoju
Praca Shleifera w dziedzinie ekonomii rozwoju podkreśla jakość instytucji prawnych jako decydujący czynnik rozwoju finansowego i gospodarczego w poszczególnych krajach. W szczególności argumentował, że historyczne pochodzenie systemu prawnego kraju w prawie zwyczajowym lub prawie cywilnym ma kluczowe znaczenie dla tego rodzaju praw własności inwestorów, regulacji finansowych i efektywności administracji publicznej, które istnieją obecnie. Badania Shleifera, wraz z jego kolegami z tej dziedziny, wykazały, że kraje, których systemy prawne są oparte na prawie zwyczajowym, wykazują lepszą ochronę inwestorów, mniejszą interwencję gospodarczą rządu oraz większą niezależność sądów i sądów, co z kolei wiąże się z bezpieczniejszym majątkiem. prawa, lepsze egzekwowanie umów, lepszy rozwój finansowy, mniej korupcji, lepiej funkcjonujące rynki pracy i mniejsze nieoficjalne gospodarki.