Długi ogon
Co to jest długi ogon?
Długi ogon to strategia biznesowa, która pozwala firmom osiągać znaczne zyski dzięki sprzedaży niewielkiej ilości trudnych do znalezienia produktów wielu klientom, zamiast sprzedawać tylko duże ilości ograniczonej liczby popularnych artykułów. Termin ten został po raz pierwszy ukuty w 2004 roku przez Chrisa Andersona, który argumentował, że produkty o niskim popycie lub o małej wielkości sprzedaży mogą łącznie stanowić udział w rynku, który konkuruje lub przekracza stosunkowo niewiele obecnych bestsellerów i hitów, ale tylko wtedy, gdy sklep lub kanał dystrybucji jest duży dość.
Long tail może również odnosić się do rodzaju zobowiązania w branży ubezpieczeniowej lub do ryzyka tail w portfelach inwestycyjnych. Ta definicja dotyczy wykorzystania terminu w strategii biznesowej.
Zrozumienie strategii długiego ogona
Chris Anderson to brytyjsko-amerykański pisarz i redaktor znany przede wszystkim z pracy w Wired Magazine. W 2004 roku Anderson ukuł frazę „długi ogon” po tym, jak opisał koncepcję w Wired Magazine, gdzie był redaktorem naczelnym. W 2006 roku Anderson napisał także książkę zatytułowaną „The Long Tail: Why the Future of Business Is Selling Less of More”.
Koncepcja długiego ogona uwzględnia towary mniej popularne, na które jest mniejszy popyt. Anderson twierdzi, że te towary mogą faktycznie zwiększyć rentowność, ponieważ konsumenci odchodzą od głównych rynków. Teorię tę potwierdza rosnąca liczba rynków internetowych, które łagodzą konkurencję o miejsce na półkach i pozwalają na sprzedaż niemożliwej do zmierzenia liczby produktów, w szczególności przez Internet.
Badania Andersona pokazują, że ogólny popyt na te mniej popularne towary jako całościowa może konkurować z popytem na towary głównego nurtu. Podczas gdy produkty głównego nurtu osiągają większą liczbę trafień za pośrednictwem wiodących kanałów dystrybucji i przestrzeni na półkach, ich początkowe koszty są wysokie, co obniża ich rentowność. Dla porównania, towary z długiego ogona pozostawały na rynku przez długi czas i nadal są sprzedawane kanałami pozarynkowymi. Towary te charakteryzują się niskimi kosztami dystrybucji i produkcji, ale są łatwo dostępne w sprzedaży.
Kluczowe wnioski
- Długi ogon to strategia biznesowa, która pozwala firmom osiągać znaczne zyski dzięki sprzedaży niewielkiej ilości trudnych do znalezienia produktów wielu klientom, zamiast sprzedawać tylko duże ilości ograniczonej liczby popularnych artykułów.
- Termin został po raz pierwszy ukuty w 2004 roku przez badacza Chrisa Andersona.
- Anderson twierdzi, że te towary mogą faktycznie zwiększyć rentowność, ponieważ konsumenci odchodzą od głównych rynków.
- Strategia zakłada, że konsumenci przechodzą od zakupów masowych do zakupów niszowych lub rzemieślniczych.
Długoterminowe prawdopodobieństwo i rentowność
Długi ogon dystrybucji to okres, w którym sprzedaż mniej popularnych produktów może przynieść zysk ze względu na zmniejszone koszty marketingu i dystrybucji. Ogólnie rzecz biorąc, długi ogon występuje, gdy sprzedaż dotyczy towarów, które nie są powszechnie sprzedawane. Te towary mogą przynieść zysk dzięki zmniejszeniu kosztów marketingu i dystrybucji.
Długi ogon służy również jako właściwość statystyczna, która stwierdza, że większa część populacji znajduje się w długim ogonie rozkładu prawdopodobieństwa, w przeciwieństwie do skoncentrowanego ogona, który reprezentuje wysoki poziom trafień z tradycyjnych produktów głównego nurtu, które są mocno zaopatrzone w główne sklepy detaliczne.
Wykres głowy i długiego ogona przedstawiony przez Andersona w jego badaniach przedstawia ten kompletny wzorzec kupowania. Ogólna koncepcja sugeruje, że w XXI wieku gospodarka Stanów Zjednoczonych prawdopodobnie przejdzie z zakupów na rynku masowym do ekonomii zakupów niszowych.